Vroeger toen ik klein was had je alleen de publieke omroep.
Nederland 1 en Nederland 2. In 1988 toen ik bijna 7 jaar oud was kwam Nederland
3 erbij. Meer was er niet. In 1989 kwam pas de commerciële omroep RTL Veronique
op de buis. En men weet wel hoe het daarna verlopen is in televisieland. Maar
goed daar wil ik het niet over hebben. Toen ik dus een klein meisje was keek ik
altijd naar ‘Wordt vervolgd….’ gepresenteerd door Han Peekel. Het was het
enigste programma met tekenfilms en met de vaste rubriek dat je een tekenfilm
figuur nadeed, vaak was dat Woody Woodpecker. Hoe vaak deed je dat wel niet “Ik ben Linda, 8
jaar oud en doe Woody Woodpecker na……” Ik ben dus opgegroeid met Han Peekel.
Elke week keek je er naar uit en elke week keek je ook. Die sympathieke man met het welbekende
vlinderdasje.
Ik heb stage gelopen in het leukste hotel van Almere, al zeg
ik het zelf. Ik heb het geluk dat zij erg tevreden zijn over mij en mij daarom
ook een baan hebben aangeboden. Als zij iemand nodig hebben en ik ben
beschikbaar dan sta ik achter de balie en ontvang ik de gasten of wens hun weer
een goede reis toe naar huis. Zo ook afgelopen dinsdag. Mijn lieve collega’s van het ontbijt staan
achter mijn balie te discussiëren over een heer die in het restaurant zit.
Omdat ik even naar boven was heb ik de desbetreffende heer gemist. “Ik weet
zeker dat het een bekende Nederlander is maar wie?” “Nou volgens mij is het een
acteur hoor”. Beide dames ouder dan mij kwamen er niet uit wie die desbetreffende
heer nou is. Dus ik breek in en mijn nieuwsgierigheid overwon. Ik bood aan om
koffie te halen want ja ik wilde inmiddels wel weten wie er nou koffie zat te
drinken. Lopend richting het restaurant gevolgd door één collega zie ik de
betreffende heer zitten. Ik zie het direct, het is de man die mij elke week
liet lachen! Het is Han Peekel. Ondanks dat het iemand is die onder de
generatie van nu waarschijnlijk geen tot weinig bekendheid geniet slaat mijn
hart stiekem een slagje over. Met een lichte blos op mijn wangen loop ik terug
en zeg lachend tegen mijn collega’s dat
het Han Peekel is. De collega die achter zit en ook een stuk jonger is als mij
kijkt me niet begrijpend aan en snapt mijn blos ook niet. Ik zeg lachend dat ik
misschien naar hem toe ga en dat ik dan Woody Woodpecker na ga doen. Nog steeds
de niet begrijpende blik. En wauw wat voelde ik me toen oud. Ik ben bijna 31
jaar dus echt oud ben ik niet?! Twee minuten later komt mijn collega van het restaurant met de mededeling
dat zij naar huis gaat en dat Han Peekel nog moet afrekenen en dat ik dat dus
mag doen. Ik voel me licht zenuwachtig worden want ja Han Peekel is toch een
soort van jeugdheld.
Een kwartier later is het zover. Han Peekel komt afrekenen
en wat schetst mijn verbazing deze meneer is bijzonder vriendelijk. Ik loop
richting restaurant om de bon te halen zodat hij bij mijn balie kan afrekenen.
Ondertussen staat mijn jongere collega met hem te praten. Als ik aan kom lopen
kijkt hij mij aan en zegt hoe bijzonder leuk hij het hotel vindt. Dat hij het
een fijne ambiance vindt en dat hij genoten heeft van zijn bezoek. En dan
zonder nadenken zeg ik ineens “Ik mag het misschien niet zeggen, maar u bent
toch Han Peekel?” “Ja dat ben ik” en er verschijnt een glimlach op zijn
gezicht. “U bent echt een jeugdheld van me, ik ben opgegroeid met Wordt
vervolgd” en zo volgt een leuk gesprek waarbij ik rode konen heb en mijn
collega een lach onderdrukt. Aan het einde van het leuke gesprek krijg ik een
stevige hand. Hij loopt weg, is de draaideur door en mijn collega barst in
lachen uit. Een paar uur later vertel ik op school mijn verhaal en ook daar
niet begrijpende blikken van mijn vele jaren jongere klasgenoten. Ja ik voelde me heel oud maar ook even weer
dat kleine meisje dat heel graag Woody Woodpecker na wilde doen….
