Generatiekloof

Vroeger toen ik klein was had je alleen de publieke omroep. Nederland 1 en Nederland 2. In 1988 toen ik bijna 7 jaar oud was kwam Nederland 3 erbij. Meer was er niet. In 1989 kwam pas de commerciële omroep RTL Veronique op de buis. En men weet wel hoe het daarna verlopen is in televisieland. Maar goed daar wil ik het niet over hebben. Toen ik dus een klein meisje was keek ik altijd naar ‘Wordt vervolgd….’ gepresenteerd door Han Peekel. Het was het enigste programma met tekenfilms en met de vaste rubriek dat je een tekenfilm figuur nadeed, vaak was dat Woody Woodpecker.  Hoe vaak deed je dat wel niet “Ik ben Linda, 8 jaar oud en doe Woody Woodpecker na……” Ik ben dus opgegroeid met Han Peekel. Elke week keek je er naar uit en elke week keek je ook.  Die sympathieke man met het welbekende vlinderdasje.

Ik heb stage gelopen in het leukste hotel van Almere, al zeg ik het zelf. Ik heb het geluk dat zij erg tevreden zijn over mij en mij daarom ook een baan hebben aangeboden. Als zij iemand nodig hebben en ik ben beschikbaar dan sta ik achter de balie en ontvang ik de gasten of wens hun weer een goede reis toe naar huis. Zo ook afgelopen dinsdag.  Mijn lieve collega’s van het ontbijt staan achter mijn balie te discussiëren over een heer die in het restaurant zit. Omdat ik even naar boven was heb ik de desbetreffende heer gemist. “Ik weet zeker dat het een bekende Nederlander is maar wie?” “Nou volgens mij is het een acteur hoor”. Beide dames ouder dan mij kwamen er niet uit wie die desbetreffende heer nou is. Dus ik breek in en mijn nieuwsgierigheid overwon. Ik bood aan om koffie te halen want ja ik wilde inmiddels wel weten wie er nou koffie zat te drinken. Lopend richting het restaurant gevolgd door één collega zie ik de betreffende heer zitten. Ik zie het direct, het is de man die mij elke week liet lachen! Het is Han Peekel. Ondanks dat het iemand is die onder de generatie van nu waarschijnlijk geen tot weinig bekendheid geniet slaat mijn hart stiekem een slagje over. Met een lichte blos op mijn wangen loop ik terug en zeg lachend tegen mijn  collega’s dat het Han Peekel is. De collega die achter zit en ook een stuk jonger is als mij kijkt me niet begrijpend aan en snapt mijn blos ook niet. Ik zeg lachend dat ik misschien naar hem toe ga en dat ik dan Woody Woodpecker na ga doen. Nog steeds de niet begrijpende blik. En wauw wat voelde ik me toen oud. Ik ben bijna 31 jaar dus echt oud ben ik niet?! Twee minuten later komt mijn  collega van het restaurant met de mededeling dat zij naar huis gaat en dat Han Peekel nog moet afrekenen en dat ik dat dus mag doen. Ik voel me licht zenuwachtig worden want ja Han Peekel is toch een soort van jeugdheld.

Een kwartier later is het zover. Han Peekel komt afrekenen en wat schetst mijn verbazing deze meneer is bijzonder vriendelijk. Ik loop richting restaurant om de bon te halen zodat hij bij mijn balie kan afrekenen. Ondertussen staat mijn jongere collega met hem te praten. Als ik aan kom lopen kijkt hij mij aan en zegt hoe bijzonder leuk hij het hotel vindt. Dat hij het een fijne ambiance vindt en dat hij genoten heeft van zijn bezoek. En dan zonder nadenken zeg ik ineens “Ik mag het misschien niet zeggen, maar u bent toch Han Peekel?” “Ja dat ben ik” en er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. “U bent echt een jeugdheld van me, ik ben opgegroeid met Wordt vervolgd” en zo volgt een leuk gesprek waarbij ik rode konen heb en mijn collega een lach onderdrukt. Aan het einde van het leuke gesprek krijg ik een stevige hand. Hij loopt weg, is de draaideur door en mijn collega barst in lachen uit. Een paar uur later vertel ik op school mijn verhaal en ook daar niet begrijpende blikken van mijn vele jaren jongere klasgenoten.  Ja ik voelde me heel oud maar ook even weer dat kleine meisje dat heel graag Woody Woodpecker na wilde doen….